Style architektoniczne

Tym terminem określa się przede wszystkim cechy charakterystyczne, które powtarzają się w danym czasie na danym terytorium, w regionie lub kraju, lub może mieć charakter międzynarodowy. Cechy te mają być charakterystyczne i typowe dla architektury. Jednocześnie należy zdawać sobie sprawę z tego, że pojęcie styl architektoniczny nie jest jednoznaczne. Wielokrotnie określane jest jako styl danego architekta, styl szkoły architektonicznej bądź po prostu styl typowy dla określonej epoki architektonicznej. W historii architektury popularny jest podział na epoki, gdzie panowały określone style architektoniczne. Jednocześnie podział ten jest nieścisły i pełen uproszczeń. Samo pojęcie stylu powstało w połowie dziewiętnastego wieku, w epoce historyzmu. Korzystano wtedy z szeregu poszczególnych katalogów stylów dla nadania wyglądu zewnętrznego licznym obiektom. Nawet współcześnie słowo styl dalej pozostaje niejasne. Dlatego też należy precyzować lub wyciągać z kontekstu, o które znaczenie akurat chodzi.

Współcześnie można już wyróżnić różnego typu tak zwane style architektoniczne. Przede wszystkim w większości pokrywają się one z epokami architektury, przez co już znając jedno jesteśmy w stanie opisać od razu drugą kategorię. Dlatego też tak istotne jest dzielenie w sztuce, niezależnie czy jest to malarstwo, muzyka czy właśnie architektura, historii/dziejów na poszczególne okresy, aby łatwiej było się połapać. Jednocześnie właśnie takimi etapami zmieniały się style w sztuce w ogóle. Pojawiały się nowe trendy, możliwości techniczne, nowe zapotrzebowania tematyczne, odnowienie ideałów i ideologii innej epoki wcześniejszej, więc wracało się też do utworów i dzieł odwołujących się do tamtej epoki. Należy przyznać, że epoki w sztuce układają się na kształt sinusoidy, a więc co druga epoka nawiązuje do starożytności, a druga połowa (co drugą epokę) do średniowiecza. Dzięki temu zachowana jest harmonia w przyrodzie, również wśród mentalności ludzi na całym świecie, co odbija się właśnie na stylach w architekturze.

Style te posiadają zasięg regionalny lub międzynarodowy i jest to skategoryzowany cały zespół cech formalnych w architekturze. Wyróżnia się też zamiennie osobisty styl danego architekta, szkoły lub dla danej epoki typowy język form. Sam podział jest nieścisły i pełny uproszczeń. Ujęcie stylu powstało w XIX wieku kiedy to powstała epoka historycyzmu. Do architektury należy sztuka prehistoryczna, starożytna, a do niej zalicza się Egipt starożytny, Mezopotamii, Persji, sztuka egejska, sztuka cykladzka, kreteńska, helladzka. Architektura klasyczna to starożytna Grecja, okres archaiczny, okres klasyczny, czy hellenistyczny i Rzym starożytny. Do architektury średniowiecza zalicza się wczesne chrześcijaństwo, Bizancjum, okres przedromański, romanizm, gotyk, zaś do architektury nowożytnej zalicza się renesans, barok, klasycyzm. W architekturze XIX wieku jest historyzm, neoromanizm, neogotyk, neorenesans, neobarok, eklektyzm, szkoła chicagowska, architektura secesji. Do architektury XX wieku należy modernizm, wczesny modernizm, ekspresjonizm, konstruktywizm, Bauhaus i styl międzynarodowy, organiczna, krytyczny modernizm, antymodernizm, postmodernizm, postmodernizm historyzujący, high-tech, dekonstruktywizm, deomodernizm.

About the Author