Jest to jedna z epok nowożytnych, stylów architektonicznych, która również wykorzystywana była niezwykle często w dziewiętnastym jeszcze wieku. Również częściowo nawiązuje do starożytnego Rzymu i Grecji. Rozwinął się ten styl przede wszystkim w połowie osiemnastego wieku. Jest przeciwieństwem przepychu i nasycenia baroku i rokoko. Głównymi cechami były: symetria, harmonia, kolumnady, portyki, budowle jak ze starożytnego świata, duże i niskie pałace, wydłużone, wnętrza wielkie, podłużne, jasne, malowane, kościoły na planie koła, zrównoważona kompozycja itp. Głównymi przedstawicielami byli: Schinkel, von Klenze, Piranesi, Zawadzki, Kubicki, Corazzi, Percie, Soufflot i wielu innych.